Al luisterend raak ik laatst verzeild op het album Carole King, The Legendary Demo’s. Beetje zappen, en opeens gaan bij mij alle lampjes knipperen: GREAT SONG ALERT!!! Just Once in my Life, geschreven in 1965, door King dus, met tekst van toenmalige husband Gerry Goffin. Ik hoor een structuur waarvan er geen tweede is: een ostinato-baslijn sol-do-re-la-sol, (ne, 2 je, 3, 4) die doorgaat terwijl de akkoorden erboven gestadig wijzigen. Na een tertssprong in de harmonie keert die bas terug in het refrein. Ik geniet van de originele, heerlijk prikkelende constructie, en voel grote bewondering voor de enorme muzikaliteit van King.
Het is een demo, dus na een paar keer luisteren zap ik nieuwsgierig door. Wat zouden ‘The Righteous Brothers’ (voor wie de song gemaakt is), ervan gebakken hebben, onder leiding van hun beroemde producer Phil Spector?
Gatverdamme! Hun opname verdrinkt in de galm, allerlei details gaan verloren in een duister gegons.
Ik zoek naar andere versies, en raak wederom verbijsterd: er bestaat een BEACH BOYS-cover – en wel op een plaat die ik (uiteraard, als fan) in huis heb 15 Big ones. Je zat niet op te letten, Paul! Dit nummer was ongetwijfeld aangedragen en geproduceerd door opperboy Brian, die een stukje compositorisch vernuft herkende. We horen nu de bas met de vette synth-sound die we al kenden van het (prima) album Love You .
Brian gaat nog een stapje verder dan King (en Spector). Hij zet de ostinato-bas ook in daar waar het couplet die terts omhoog schiet, King beperkt zich daar (misschien wijselijk) tot een liggende, herhaalde toon. Maar helaas, de Boys laten de bal vallen op het gebied van de verdere productie, en er wordt slecht gezongen (behalve door Carl, die altijd topwerk levert). Daar had meer in gezeten.
Onder de overige (heel matige) covers is er toch nog één die eruit springt: een heropname door de Rechtschapen Broertjes, nu in stereo. En jawel, ze revancheren zich. Mooie duidelijke bas (is dat wat ze in de studio’s ’tic tac bass’ noemen?)1 Het ostinato keert na de tertssprong effectvol terug vlak vóór het refrein.
De bridge van al deze opnames (die een klein beetje lame is, toegegeven), verschilt van King’s originele demo. Zij levert twee panklare semi-geïmproviseerde partijen voor de zingende Brothers aan, die samenkomen in een mooi tertslijntje dat vervolgens ‘zonder handen’ het refrein inglijdt.2
Hebben ze laten liggen!
Jaja, dan moeten we concluderen dat King’s demo van alle versies eigenlijk nog de beste is. Carole, ik ben fan. Had ik allang kunnen zijn, maar beter laat dan nooit!