Mooie boel Paulus, je bent 65, je hebt altijd als geen ander de ‘puls’ een plek gegeven in je muziek, en nu kom je opeens met zo’n quote, wat moeten we daar nou weer mee?
(meer…)Blog
-
Norbert Wolf en de NoWoMensur
Even een verhaaltje uit de oude doos, waarmee ik bedoel dat het zich jaren geleden afspeelde, in 2010 denk ik. Maar daarom is het niet minder belangrijk of minder waar. Dit verhaal kaart de misstand van de gebrekkige intonatie aan, én biedt daarvoor een oplossing.
(meer…) -
Just Once in my Life
Al luisterend raak ik laatst verzeild op het album Carole King, The Legendary Demo’s. Beetje zappen, en opeens gaan bij mij alle lampjes knipperen: GREAT SONG ALERT!!! Just Once in my Life, geschreven in 1965, door King, met tekst van haar toenmalige husband Gerry Goffin. Ik hoor een structuur waarvan er geen tweede is: een ostinato-baslijn sol-do-re-la-sol, (ne, 2 je, 3, 4) die doorgaat terwijl de akkoorden erboven gestadig wijzigen. Na een tertssprong in de harmonie (There’s just one little dream…) hoor je die bas weer terug in het refrein. Ik geniet van de spectaculaire constructie, die lijkt te zweven, en pas in de bridge echt de tonica raakt, en voel grote bewondering voor de enorme muzikaliteit van King.
Het is een demo. Na een paar keer luisteren zap ik nieuwsgierig door. Wat zouden ‘The Righteous Brothers’ (voor wie de song gemaakt is) ervan gebakken hebben, onder leiding van producer Phil Spector?
(meer…) -
Het tempoplan van Sor’s Mozart-variaties
Een tijdje terug schrok ik me een hoedje van John C. Williams’ recente opname van de Mozart-variaties (2023).1 Eén van mijn geringere gripes betrof de tempi. Naar aanleiding daarvan ben ik toen eens wat beter gaan kijken naar de grote lijn van die Mozart-variaties. Je merkt er niet veel van in de gemiddelde uitvoering, maar er is een glasheldere lijn aanwijsbaar.
(meer…) -
Verboden te oefenen!
In mijn stuk over Bachs Preludio schreef ik: “als ik ’s ochtends wakker word, wil ik dat stuk er zó kunnen uitjassen.”
Dat vind ik, bij nader inzien, een beetje makkelijk gezegd van mijzelf. Ik moet even iets dieper ingaan op die uitspraak.
(meer…) -
Korte uitleg (5 minuten) van de hexafonie
Ik bespeel een Paradis-gitaar. Ik ben al een tijdje bezig met het ontsluiten van de hexafone mogelijkheden van dat instrument. Voor gitaristen die gewend zijn om hun 1960 Les Paul met een jack-jack-kabel in hun Marshall te pluggen, is hexafonie de ver-van-mijn-bed-show. Vandaar onderstaand verhaaltje. Kunnen we weer eens praten!
(meer…) -
Aranjuez op een maandagmorgen
Kopje thee erbij. Paradis aan, en oefenen maar. Gisteren een noest avondje beleefd, waarbij ik de vingerzettingen die John Williams gebruikt in het langzame deel van Aranjuez heb afgekeken, en heb genoteerd.
Ik heb wel eens geschreven “de grote John Williams”, en dat gaat hier dubbel en dwars op. Willems speelt het concert live op de Berliner Waldbühne onder Barenboim (oude studiemaat), aangehoord door een massa publiek.
(meer…) -
Eerherstel voor de Romance d’Amor?
Als je vroeger een fotocopie kreeg was dat een grauw velletje met een stroef oppervlak waar je de kriebels van kreeg als je er met je nagel overheen kraste. Zo’n vel kreeg ik ooit op gitaarles met de vlekkerige noten erop van de Romance d’Amor. Iemand had blijkbaar ooit bepaald dat een beginner dat in z’n eerste jaar wel kon spelen. Achteraf vind ik het knap van mezelf, maar ik ploegde er zo goed en zo kwaad als het ging doorheen op m’n matige gitaartje, niemand had gezegd dat dat niet te doen was.
(meer…) -
Het ‘natuurtempo’ (2)
Hou je vast, het gaat even zweverig worden. Ik schreef over het natuurtempo, zie hier. Nu is dat natuurtempo, zoals ik het beschreef, een volgend tempo, een zich aan de omstandigheden aanpassend tempo. Ik schreef wél dat sommige stukken van zichzelf snel, en andere van zichzelf langzaam zijn, dus zo volgend is het nou ook weer niet, maar toch, je tempo (evenals je klank en je dynamiek) gedraagt zich min of meer als een ondergeschikte.
(meer…)