Categorie: “Wat ik hoor”

De Pianist heeft de Weense klassieken: Haydn, Mozart en Beethoven. Bij elkaar een enorme bak met nootjes in de klassieke stijl. Die klassieke stijl is een heldere stijl met bepaalde wetten. De pianist rust niet voordat hij de geheimen van die stijl heeft ontsluierd, en aan die prachtige nootjes de juiste expressie kan ontlokken. (meer…)

Hoera, de lente is daar. Edoch, we mogen niet te vroeg juichen. ‘Maart roert zijn staart’, en ‘aprilletje zoet geeft nog wel eens een witte hoed!’, leerde ik al van juffrouw Paap in de eerste klas lagere school (tegenwoordig groep 3). Vóór je het weet neemt de temperatuur weer een nose dive en sleurt de luchtvochtigheid met zich mee. En is het weer gitaar-barst-weer! (meer…)

Tommy Emmanuel. Ik heb werkelijk niets tegen die man. Ik kan zelfs met enthousiasme reclame voor hem maken: mensen bezoek allemaal het aanstaande concert van Tommy Emmanuel. Zo. Maar mij zul je er niet zien. Ik ben al geweest. En om er voor de derde maal heen te gaan, nee. (meer…)

De gitaar is een gelijkzwevend instrument, dat weten we. In tegenstelling tot instrumenten die voor elke toon één of meer snaren hebben, zoals de meeste klavieren, zijn afwijkende temperamenten bij de gitaar niet mogelijk. Dit in tegenstelling tot wat velen denken, namelijk dat je op een oude gitaar een historische intonatie aantreft.

Als ik mijn Starobin-recensie (“Een nieuwe Sor-CD“) nog eens overlees, realiseer ik mij dat ‘ie eigenlijk een (onbewuste) premisse bevat. Stel dat Starobin pianist was geweest en een Chopinplaat had gemaakt. En ik had dan opgeschreven dat die plaat niet goed was, en vervolgens betoogd hoe je eigenlijk Chopin moest spelen. Zou potsierlijk geweest zijn, want het is allang bekend hoe dat moet. (meer…)

De meeste concerten die ik de afgelopen jaren zelf speelde zaten vol Sor. Je kan zeggen dat ik een soort jarenlange post graduate Sor-studie heb verricht. Met tentakels alle kanten op: oude gitaar, besnaring, techniek, repertoire, uitvoeringspraktijk, etc. De bedoeling was om die mooie nootjes van de pagina te vertalen in iets klinkends dat mij het gevoel gaf dat het ‘goed’ was. Is natuurlijk subjectief, maar ik moet er bij zeggen dat ik nogal een sterk ontwikkelde zelfkritiek heb. (meer…)

Soms ventileer ik tegenover deze of gene mijn grootste wens: een ‘verse’ Lacote. Dan wijs ik op mijn gitaar en zeg: “want deze is 180 jaar oud, die klinkt niet meer zoals in de dagen van Sor.” De reactie is dan meestal: “Maar musici spelen toch ook op violen van honderden jaren oud?” (meer…)

Op zoek naar het geheim van de muziek toog ik op vrijdag de 13de naar Deventer om José Miguel Moreno te horen. Ik kende hem van een aantal CD’s waarop hij een kopie van een gitaar uit ca 1810 bespeelt. Op de plaat vond ik vooral zijn toon goed. Heel helder, geen bijgeluidje te horen, en een volle klank op de hoge snaar. (meer…)

2006 is Mozart-jaar, Rembrandt-jaar, Schumann-(sterf)jaar, Marin-Marais-jaar, Mertz-jaar enzovoorts. Maar ook Eleanor Rigby-jaar. Net zo makkelijk. Nummer dateert uit 1966, track van het Beatles-album Revolver. (meer…)

UPDATE IN AANTOCHT

Heerlijk, en sensationeel: als het verleden opeens één van haar geheimen prijsgeeft. Gitaristen kennen allemaal de foto van de Fransman Napoléon Coste (1805-1883), die als een verre voorvader van de Koot-creatie ‘Hekking’ trots de lens inkijkt, omgeven door een keur aan gitaren. (meer…)