Categorie: “Wat ik hoor”

De meeste concerten die ik de afgelopen jaren zelf speelde zaten vol Sor. Je kan zeggen dat ik een soort jarenlange post graduate Sor-studie heb verricht. Met tentakels alle kanten op: oude gitaar, besnaring, techniek, repertoire, uitvoeringspraktijk, etc. De bedoeling was om die mooie nootjes van de pagina te vertalen in iets klinkends dat mij het gevoel gaf dat het ‘goed’ was. Is natuurlijk subjectief, maar ik moet er bij zeggen dat ik nogal een sterk ontwikkelde zelfkritiek heb. (meer…)

Soms ventileer ik tegenover deze of gene mijn grootste wens: een ‘verse’ Lacote. Dan wijs ik op mijn gitaar en zeg: “want deze is 180 jaar oud, die klinkt niet meer zoals in de dagen van Sor.” De reactie is dan meestal: “Maar musici spelen toch ook op violen van honderden jaren oud?” (meer…)

Op zoek naar het geheim van de muziek toog ik op vrijdag de 13de naar Deventer om José Miguel Moreno te horen. Ik kende hem van een aantal CD’s waarop hij een kopie van een gitaar uit ca 1810 bespeelt. Op de plaat vond ik vooral zijn toon goed. Heel helder, geen bijgeluidje te horen, en een volle klank op de hoge snaar. (meer…)

2006 is Mozart-jaar, Rembrandt-jaar, Schumann-(sterf)jaar, Marin-Marais-jaar, Mertz-jaar enzovoorts. Maar ook Eleanor Rigby-jaar. Net zo makkelijk. Nummer dateert uit 1966, track van het Beatles-album Revolver. (meer…)

UPDATE IN AANTOCHT

Heerlijk, en sensationeel: als het verleden opeens één van haar geheimen prijsgeeft. Gitaristen kennen allemaal de foto van de Fransman Napoléon Coste (1805-1883), die als een verre voorvader van de Koot-creatie ‘Hekking’ trots de lens inkijkt, omgeven door een keur aan gitaren. (meer…)

In het boek Zelf schrijver worden van Gerard Reve, lezen we op pagina 74 de volgende plechtige woorden:

‘Ik schrijf voor mijn Koningin en voor mijn volk, dat wil zeggen voor vrouwen, ook moeders van kinderen, die zwijgend haar plicht doen’.

Ik weet wat Reve daarmee bedoelt: als een kunstenaar de vrouwen weet te boeien, dan zit ‘ie goed, want zij houden niet van onzin. Nu hoop ik trouwens niet dat ik generaliseer.  (meer…)

U kent de Beatles neem ik aan (voor de hardcore-klassieken onder u: die achterneven van Dowland, met hun elektrische luiten). Goed. Dan weet u misschien dat Beatle McCartney ook wel eens iets deed zonder de anderen. Yesterday is daarvan het bekendste voorbeeld. Da’s Paul op zang en gitaar, begeleid door een strijkkwartet.

Zo is er ook Blackbird. Daar is Paul helemaal alleen met zijn acoustische gitaar. Het gitaarpartijtje van dat nummer is zo aantrekkelijk dat elke gitarist ter wereld het wel eens na heeft proberen te spelen (wat niet iedereen lukte, getuige die gitaarwinkel in Amsterdam waar dat lied VERBODEN is..). (meer…)

De bekendheid van de obscure 19de eeuwse gitaarbouwer ‘Pons’, die in geen enkel koffietafelboek over de historie van de gitaar voorkomt, kreeg in 1999 plotsklaps een enorme boost. Uitleg volgt.

In 2002 kwam Pons nogmaals onder de aandacht, met als gevolg dat iedereen nu ‘Pons Pons Pons’ roept, en dat bewaard gebleven Pons-gitaren een flinke prijsstijging hebben doorgemaakt. De oorzaak daarvan: ondergetekende. (meer…)

Laatst besloot ik mij te wagen aan de Rêverie opus 19 van Giulio Regondi. Virtuoos romantisch stuk met substantieel tremologedeelte (mogelijk het vroegste in de historie). Geen kattenpis. En zoals het vaak bij mij gaat: hoe meer je je in zo’n stuk verdiept, hoe meer waardering je ervoor krijgt. Totdat je er uiteindelijk in wóónt. (meer…)

Op Robert Coldwell’s belangwekkende site kan je onder meer luisteren naar een aantal MIDI-versies van werken van de obscure Kroatische gitarist Ivan Padovec (1800-1873). Mechanische uitvoeringen dus, bedoeld voor de luie notenlezer. Niet goed voor je oren, en misschien ook niet goed voor Padovec, want als er muziek is die moet worden voorzien van de juiste muzikale manieren dan is dat wel het vroeg-romantische gitaargeneuzel. (meer…)