Categorie: “Wat ik hoor”

(Herziene versie)

In hoeverre moet de klassieke gitaar verbeterd worden? Zijn er zwakke punten? (meer…)

Gisteren Koninginnedag. Nadat ik 60 versgebakken appelflappen aan de man gebracht had ad ? 0,50 was ik toe aan mijn rondje Vondelpark. Doel: boek en plaat. (meer…)

De Planet Waves gitaarbevochtiger is in wezen een simpel ding: hard plastic body, met binnenin – ontoegankelijk – verstopt een stukje bloemistenschuim. Je vult ‘m met een injectiespuit door een gaatje bovenin. Dan prop je hem tussen de snaren en kan ‘ie er een hoop droge dagen tegen. En lekt niet.

Zogenaamd. (meer…)

Over de bijdragen van Antonio de Torres (1817-1892) aan de gitaarbouw zijn boeken volgeschreven. U weet wel: het gewelfde, dunne bovenblad, het geperfectioneerde waaiervormige zangbalkensysteem, de lichte bouw, het kamontwerp, de proporties enz. Latere bouwers adopteerden deze kenmerken gretig, maar er is er eentje die, als een soort verstekeling, ook altijd maar mee-gekopieerd wordt, terwijl die in onze tijd nergens meer op slaat: de gespleten 19de fret. (meer…)

Ik luister thuis zelden een hele CD uit. Ik zie er een beetje tegenop om 45 minuten naar één en hetzelfde te luisteren. Alles gaat op den duur op elkaar lijken. (meer…)

Ik gebruik vaak een capo. Ik heb er een hoop, van uiteenlopende merken. Overal, zelfs in de keuken slingert er wel één rond. Weer andere liggen netjes in de la, in een speciaal capo-bakje. De selectie, de crème de la crème onder de capi, heeft een plaats in mijn doorzichtige meeneem-etuitje.

Capo’s zijn (samen met snoeren..) de grootste bron van potentiële ellende op het podium. Je bent je capo of kwijt, of vergeten op te zetten, of hij zit te hoog of te laag, of hij is niet genoeg aangedrukt waardoor snaren uitdoven of rammelen. Allemaal meegemaakt. Hoofd erbij houden dus… (meer…)

Het nieuwste wonderapparaat dat zich met boude claims presenteert aan de muzikant, is de Tonerite. De Amerikaanse fabrikant noemt het een de-damper. (meer…)

Sinds ik doorheb dat de meeste gitaren gehandicapt zijn op het gebied van de intonatie, ben ik steeds meer gaan vertrouwen op mijn stemapparaat. De gedachte was als volgt: als het intonatiecomplex toch niet exact is, omzeil dat dan en zorg dat de open snaren correct staan. Ik begon minder op het oor te stemmen, en werd luier. Ik dacht: ik haal ‘m wel door de stroboscoop als het echt nodig is. En stemde vervolgens niet meer. (meer…)

“De perfecte gitaar bestaat niet”, hoor je vaak zeggen. Ik irriteer mij altijd aan die uitspraak. Het heeft iets betweterigs. Ik denk dan ‘hoe weet je dat? Heb je alle gitaren gezien? (meer…)

Toen Miles Davis in 1960 uitkwam met de eerste jazzversie van het Concierto de Aranjuez schrok men zich een hoedje in het Rodrigo-kamp. Het fraaie concert was net bezig een vaste plaats in het repertoire te verwerven, en nu dreigden een stelletje negers roet in het eten te gooien. (meer…)