Dolly’s nagels
Dolly Parton was in Nederland. Voor het eerst in 29 jaar, lees ik in het Parool. Ik was er niet bij, maar de vorige keer dus wel. Dat was in Den Haag in het Congresgebouw (ik was er stiekum ingeslopen). Dat moet dus in 1978 geweest zijn. Ik herinner mij Dolly’s onvergetelijke woorden: “Hello everybody here in ?., eh, ??.., well, we know exactly where we are!”
Nu lees ik vanmorgen in de Telegraaf een recensie van Dolly’s jongste concert (dat zich dit keer in Zwolle afspeelde). Ene Jean Paul Heck schrijft:
De verhaaltjes die ze tussen elk liedje oplepelde, lijken woord voor woord bedacht te zijn, en het scala aan instrumenten dat ze bespeelde, staan natuurlijk op tape. Hoe is het anders mogelijk dat je met vijf centimeter lange nagels zowel piano, lapsteel, gitaar en fluit vlekkeloos kan bespelen?
(ik heb de drie taalfouten laten staan)
Oef, wat een misser! Wat een miskenning voor het fenomeen Dolly! Wat gaat Heck hier de boot in, en wat is dat makkelijk te bewijzen!
Wat was ze mooi
Dolly heeft inderdaad lange nagels. Die had ze toen ook, in Den Haag. En inderdaad, een normaal mens haalt het niet in z’n hoofd om met zulke lange nagels te gaan spelen op ‘zowel piano, lapsteel, gitaar en fluit’. Maar kijk eens hier: Dolly zingt over haar hondje en begeleidt zich live op gitaar. Met lange nagels. (update 31-5 2007: YouTube-video verdwenen, maar lees verder!)
Op YouTube zag ik ooit een ander videootje (waarnaar ik me rot zocht voor u – niet gevonden) waarin ze zichzelf begeleidt en waarin duidelijk zichtbaar is hoe ze in plaats van het E-groot accoord consequent een Esus4 pakt omdat de noot ‘gis’ (onmisbaar onderdeel van E-groot) met die lange nagels niet in te drukken was. Een fantastische muzikale oplossing, en lang voordat de suffe DADGAD-brigade van elk accoord een sus maakte. Breaking news 31-5 ’07: gevonden!
Recensent Heck noemt nog wat andere instrumenten, “piano, lapsteel en fluit”, maar je hoeft niet zoveel over speeltechnieken te weten om je te kunnen voorstellen hoe je daar met lange nagels geluid uit kan halen.
Anders ligt het met de -niet genoemde- banjo, da’s nog een hele kunst. Maar dat ze die ook bespeelt, en goed, had ik al in 1978 gezien. De ‘break’ in Applejack was Dolly-solo, met nagels.
Tot zover Dolly’s plastic lichaamsextensies, althans die aan haar vingers. Ik wil maar zeggen: als ze ooit iets zou playbacken zouden die daar niet de oorzaak van hoeven zijn.
Het Den Haag-concert uit ’78 blijkt in zijn geheel op het net te staan. (Op 28’30” en 29’08” hoor je Dolly even op de banjo)