Rubrieken en Artikelen

Tommy Emmanuel. Ik heb werkelijk niets tegen die man. Ik kan zelfs met enthousiasme reclame voor hem maken: mensen bezoek allemaal het aanstaande concert van Tommy Emmanuel. Zo. Maar mij zul je er niet zien. Ik ben al geweest. En om er voor de derde maal heen te gaan, nee.

Laten we eerst stellen dat Thomas een fenomeen is. Gewapend met een versterkte steel-string speelt hij de hele zaal vakkundig plat. Het is hard, het is snel. Maar het is ook goed van toon en echt muzikaal. Het is van schier bovenmenselijke virtuositeit. Thomas is een nieuwe diersoort: de rock & rollende fingerpicker. Een kruising tussen de homo gitaristicus electricus en idem dito acousticus. Laag hangende gitaar, benen wijd, duim over de hals. En los barst ‘ie, de energie spat eraf.

Thomas laat ons horen dat de versterkte acoustische gitaar het meest veelzijdige solo-instrument is van het zonnestelsel. Da’s leuk. Rustig bespeeld is de gitaar lieflijk, schoon en harmonieus, maar indien op de staart getrapt wordt het poepruig. Tot spectaculair. Nooit eerder gehoord is een hallucinerende evocatie van de Australische bushbush (“Initiation”), die hij laat ontstaan door allerhande gitaarpercussie door een echo-apparaat te sturen.

Tamelijk gewone pose

Hij speelt classics als Guitar Boogie, Classical Gas en een bewerking van Wizard of Oz (waarmee hij ongetwijfeld aan zijn Australische zelf refereert). Stukjes ouderwetse Travis-picking tonen dat Emmanuel het ambacht prima beheerst. Af en toe zingt ‘ie een liedje, met een aangename bariton. Het Lenny Breau-arpeggio (waarin gewone noten en kunstmatige flageoletten elkaar afwisselen – door Atkins vereeuwigd in When You Wish Upon A Star), beheerst Emmanuel tot in de puntjes. Zijn tamelijk serieuze versie van Michelle, een improvisatie met eindeloze en vergaande Breau-arpeggios is een hoogtepunt in zijn repertoire. Andere Beatles-covers zijn Ticket to Ride en Lady Madonna.

Er is geen voorgeprogrammeerde show met vaste arrangementen. Improvisatie speelt een grote rol bij Emmanuel. Misschien zit het hem hierin. Emmanuel is hoofdzakelijk entertainer. Als er maar spektakel is. Maar ik zou zo graag eens wat originele composities horen, zoals bij Kottke of Preston Reed. Dat zijn architecten, die ermee bezig zijn de nootjes op een speciale manier op een rij te zetten. Die wil ik Deo Volente graag weer eens bezoeken. Horen wat ze nu weer hebben bedacht. Emmanuel lijkt helemaal niet met iets degelijks bezig te zijn.

In een serieuzer blok van de show speelt Emmanuel weliswaar ook uitgewerkte eigen composities, maar die zijn vrij gewoon. Ook eenvoudige ‘hits’, van die kleine stukjes die iedere ‘picker’ op de planeet wil leren spelen hoor ik niet.

Laten we wel zijn, een fenomeen als dit heeft de wereld sinds Paganini niet gezien. Maar Paganini heeft ons vele composities nagelaten die tot op heden gespeeld worden. Aan zoiets zou Emmanuel nog kunnen werken. Tsja, of niet. People love him as he is.

Tommy Emmanuel, maandag 13 maart 2006 in de Theaterfabriek, Amsterdam. Aanvang 20.00uur
Paul Pleijsier, maandag 13 maart 2006 in Club Calotte, Theater Bellevue, Amsterdam. Aanvang 20.30uur