Rubrieken en Artikelen

Een van de stokpaardjes van de schrijver Karel van het Reve was het volgende: niemand kan uitleggen waarom een boek goed is. Als men dat wel zou kunnen zou iedereen wel goede boeken schrijven. Lees verder »

Sjonge jonge. Een stuk van Regondi spelen gaat je niet in je kouwe kleren zitten. Maar de kogel is door de kerk, de Rêverie heeft zijn vuurdoop gehad. In mijn handen althans, Leif Christensen deed het al in ’81, gevolgd door hordes anderen. Maar daar zullen er niet veel bij geweest zijn die het zonder nagels doen op darmbesnaarde Lacote (kan je het je voorstellen, het no-nail tremolo?). Lees verder »

CD-verkoop wat slap tijdens de zomermaanden? De Vereniging Klassieke Zaken weet er wat op: de complete pianosonates van Beethoven door Alfred Brendel op 10 CD’s voor 33 euro. Paf boem. Kan je niet laten liggen, net als die complete Mozartsonates door Brautigam van een paar jaar terug. Lees verder »

Ter verluchtiging van het recente EGTA-ensembleconcours speelde ik samen met David van Ooijen een strijkkwartet van Haydn, voor twee gitaren wel te verstaan, in een vroeg-19de eeuws ‘arrangement’ van François de Fossa (1775-1849).

Het was een verrukking om als gitarist eens te kunnen deelnemen aan de geniale nootjes van Joseph, wiens werk op alle mogelijke instrumenten wordt gespeeld, maar zelden op gitaar. Lees verder »

Dames, heren, of u het nou leuk vindt of niet: we zijn geconditioneerd. U en ik zitten in een denkraam en wij denken in één richting. En we hebben dat niet door. Integendeel, wij zien onszelf als wezens met een open mind. Maar als we een echt open mind hadden zouden we beseffen dat wij een hamster in een tredmolentje waren. Lees verder »

Dat wij het af en toe over de Guitaromanie hebben is te danken aan Charles de Marescot. Die schetste in zijn gelijknamige boekje uit 1825 een beeld van een wereld waarin iedereen gitaar speelde – en meestal dwars door elkaar heen. Van concurrerende amants die serenades brengen onder één raam, tot een salon waarin meerdere gitaarconcerten tegelijk gaande zijn, tot de beroemde strijd tussen de Carullisten en de Molinisten, waarin beide groepen elkaar met gitaren te lijf gaan – ongeveer als hedendaagse voetbalhooligans van rivaliserende clubs. Lees verder »

’s Avonds laat, te moe om nog wat te doen, geen zin om al naar bed te gaan. Tijd voor een plaatje. Kpak een CD van een Amerikaanse klassieke gitarist. Souvenirs d’une Soirée à Berlin staat erop. Kent u dat stuk? Ik ook niet. Opus 56 van Sor. Lees verder »

Zo jongens. Dat was ik gisteren, voordat ik met Klaas Fopma naar de Prins ging en later op één of andere manier dronken thuis kwam.

Paul Pleijsier, Lacote 1823 (foto Klaas ‘Rembrandt’ Fopma).

De duetten van de geachte Sor heb ik altijd maar zo-zo gevonden. Ik was niet de enige, Lex Eisenhardt vond ze ook weinigzeggend (zijn precieze woord ben ik even kwijt). Ze bewogen zich van begin naar eind zonder opvallende harmonieën of andersoortige gebeurtenissen, en alles onderweg leek wat op elkaar. Wel charmant, en goedverzorgd qua harmonie, maar slaapverwekkend. Dit in tegenstelling tot de rest van Sors gitaaroeuvre, waar je soms opvallender zaken tegenkomt. Lees verder »

Expressie in de klassieke stijl. We hadden het er al eens over. De Amerikaanse gitarist Tom Poore is er ook mee bezig. Hij schreef op zijn website een kort artikel ‘The Value of Musical Analysis‘. Hierin komt een etude van Sor ter sprake, no. 13 uit het (onvolprezen) opus 60. Lees verder »