Rubrieken en Artikelen

Ik vond ‘m maar niets, die Bruce. The “Future Of Rock & Roll” liet mij koud. Ik heb nog mijn best gedaan. Zo zat ik anno ’81(?) bij zijn concert in Ahoy. En kwam thuis met een grotere afkeer dan waarmee ik wegging. Wat een herrie.

Ik vond Springsteen een mislukte operazanger, met een blerstem. Nou, verder genoeg muziek op de aardbol om gescheiden ons weegs te kunnen gaan.

Tot vorige week. Toen gaf Dolf Jansen te kennen dat hij in onze show een Springsteen-nummer wilde doen. Met mij dus. Of ik er maar een uit wilde zoeken.

Ik ben nog steeds geen lid van illegale downloadsites (noch légale), dus ik naar Concerto. Ik vond een tweedehands exemplaar van “The Best Of”. Nog altijd 10 Euro.

Dolf had wat suggesties gedaan voor ‘akoestiese’ nummers. Maar na een moeizame eerste verkenning van de CD bleef ik aan “Born To Run” hangen, één van de grootste stukken bombast uit Springsteens oeuvre. Reden: ik hoorde er een verwantschap in met de Beach Boys. Huh?

Moeilijk uit te leggen. Niet vanwege koortjes of melodieën. Koortjes hoorde ik niet, en een relatie tussen het gebrul van Bruce en ‘melodie’ was ver te zoeken.

Nee, diep onder de bombast hoorde ik de contouren van een garagebandje zoals de broers Wilson dat ooit begonnen, met de aanstekelijke ritmetjes die je op vroege BB-platen hoort, en accoorden met een bepaald raffinement die dankzij Brian Wilson tot de canon van de Amerikaanse pop zijn gaan behoren. ‘A over B’ als dominant van E, waar de gewone holbewoner ‘B’ zou nemen.*

En die Spector-achtige openingsriff. Brian zou ‘m bedacht kunnen hebben. Ik dreigde te gaan begrijpen wat men bedoeld had met die “future”. Zongen de Beach Boys, America’s Band, achtereenvolgens over surfen, auto’s en meisjes, Springsteen behandelde de andere kant van de American Dream (die van de verloren onschuld?), maar wel met verwante muzikale bouwstenen.

Vanmiddag was het zover. Collega Marcel: “Dolf waarom ben jij fan van Springsteen?” Dolf (u kent hem): “omdat hij dat prettig vindt”. Dolf legde toch nog even eloquent uit hoe het zat, alvorens met jeugdig enthousiasme in “Born to Run” los te barsten. We verkochten onze huid duur. Kudos to Dolf, die zich niet liet kisten door mijn maffe voorstel.

Nee, we deden niet “Oerend Hard”. Foto’s Bodil van der Lee

Mijn huis is nu niet meer Springsteen-vrij, wat toch wel altijd de bedoeling geweest was. Nu de zaken een andere wending hebben genomen zal ik beloven nog eens goed te luisteren.

Wie weet wat ik nog ontdek..
________________________________________________________________________________________

Soundcheck

Na afloop. Pleijsier, Sibbel, Verreck, Jansen

*En even verderop is er het herhaalde motiefje e-gis, dat over de bassen E, cis, en A geleid wordt, waardoor in het laatste geval een ‘E over A’ ontstaat bij wijze van subdominant (zoiets is afgeleid van het “9”-accoord -a cis e gis b-, maar de lui die het gebruiken, vooral amerikanen, laten meestal de cis weg, waardoor “E over A” toch wel de lading dekt).