Rubrieken en Artikelen

Is Regondi goed? Die vraag kan je proberen te beantwoorden door een stuk van Regondi op te zetten en je mening erover te geven. Een valkuil is de volgende: je vormt dan geen mening over Regondi, maar over een interpretatie van Regondi. Er zijn dan een aantal factoren in het spel waar Regondi geen invloed op had.

Om ergens je mening over te kunnen geven, moet je je onderwerp eerst kennen. Sor krijgt bijvoorbeeld om de zoveel tijd kritiek te verduren: wat was ‘ie toch saai. Mijn vraag is dan: kennen we Sor eigenlijk? En dan denk ik van niet, gezien de ‘houten’ uitvoeringspraktijk waar hij doorgaans mee opgezadeld zit.

“Suis-je bon?”

Ik zat net te luisteren naar een opname van Regondi’s Fête Villageoise. Naast de etudes vind ik Regondi’s opussen 19 en 23 goed, alles daartussen vond ik ‘variaties op een A-snaar’. Maar mijn mening is vooral gebaseerd op het luisteren naar uitvoeringen van anderen.

Nu speelt de betreffende (NAXOS)-gitarist dat Fête eigenlijk heel goed. Maar toch raak ik voor de eindstreep al geïrriteerd. Ik zet ‘m opnieuw op, eens kijken waar het aan ligt.

Major factor: de in bepaalde fragmenten overduidelijk oppoppende open bassnaren, waardoor het lijkt of je naar een zessnarige doedelzak zit te luisteren, al die flourishes op de hoge snaren ten spijt.

Dan het gesluierde gitaargeluid. Dan de scherpe, felle toon. Dan wat gemakzuchtig apoyandogeknal hier en daar. De zangerigheid lijdt, het is meest bravoura wat de klok slaat.

Nou, is Regondi dus niet goed? Nee, ik kan geen oordeel vellen. Genoemde minpunten hebben vooral met de gitarist te maken, niet met Regondi. Die oppoppende bassen zijn een modern fenomeen, heeft te maken met snaarmateriaal, speeltechniek en gitaarbouw, het gesluierde geluid zit hem ook in de gitaar, en de felle toon is iets wat wel degelijk bestaat maar wat geen gitarist opvalt, sinds het toppenspel is uitgestorven.

Regondi zelf had geen overheersende bassnaren, had een anders gebouwde gitaar, en speelde zonder nagels (anders had hij volgens concertinist-gitarist Douglas Rogers nooit de concertina, zijn ‘andere’ instrument kunnen bedienen, ‘it would set up a clatter like a typewriter’). En over Regondi werd na zijn dood gezegd: ‘everything he did has died with him’, zo’n opmerkelijk vertolker was hij. Dus een standaard bravoura-benadering lijkt mij niet helemaal raak geschoten.

Ik ken hem nog niet, Regondi.